Mijn corvee, mijn macht

Er zijn van die dagen waarop ik mezelf intens zielig vind.
Niet omdat er iets vreselijks gebeurt, maar omdat ik merk hoe afhankelijk ik ben van mijn routines om überhaupt goed te functioneren.

En toch… paradoxaal genoeg, precies dáár ligt een soort verborgen geluk.
Die routines, hoe vermoeiend of belachelijk ook soms, geven me focus, rust en kleine momenten van voldoening.
Ze zijn mijn anker, mijn mini-geluksmomenten in een anders chaotische dag.

Het voelt zwaar, bijna benauwend.
Alsof er lood in mijn benen zit, een steen in mijn borst en buik, en een storm van frustratie in mijn hoofd.
Ik zie mensen om me heen die blijkbaar zonder gedoe door het leven gaan, en dan… tja.

Dan voel ik die jaloezie, dat falen: ik kan het niet eens normaal, spontaan, zomaar doen.

Mijn brein doet ook een duit in het zakje.
Het focust op alles wat bevestigt dat ik tekortschiet (confirmation bias) en negeert positieve signalen.
Alles wat mijn onzekerheid voedt, wordt enorm uitvergroot, terwijl alles wat het tegendeel bewijst in de marge verdwijnt. Negativiteitsbias heet dat, en geloof me: het voelt alsof je hoofd een klein, sadistisch orkestje is dat alleen klaagt over alles wat fout gaat.

De geniale vergelijking

Toen ik hierover sprak met mijn broer, hoe vermoeiend het is dat ik mijn mentale staat moet managen met vaste routines, zei hij iets wat bleef hangen:

“Je routines zijn eigenlijk net dat corvee op schoolkamp. Niemand vindt het leuk, maar het hoort er gewoon bij.”

Corvee.

Ik moest lachen.
En toen viel het kwartje: hij had gelijk.

Mijn routines — het journallen met vaste vragen, het sporten (mijn haat-liefde relatie), de matcha in de ochtend, het wekelijkse uitchecken en brood bakken op zondag — dat alles hoort er gewoon bij.
Net als slapen, poepen, ademen.
Het hoeft niet leuk te zijn, het hoeft niet ‘spontaan’, het hoeft gewoon te gebeuren.

En het mooie is: precies dát bewust erkennen geeft me een gevoel van macht en… ja, geluk.
Het besef dat ik zelf kan kiezen hoe ik mijn dag begin en vormgeef, maakt het corvee opeens een bron van stabiliteit en kleine vreugde.

Het absurde drama van mijn corvee

Ah, de tragedie van mijn ochtendrituelen.
Stel je voor: ik sta om vijf uur op, nog half slapend, benen zwaar als cement.
Mijn innerlijke stem gilt:
“Waarom moet ik dit? Waarom kan ik niet gewoon normaal functioneren zoals die anderen?!”

Ik open mijn journaal en de vaste vragen staren me aan als kleine, kritische trollen:
"Wat voel je vandaag? Heb je je doelen bereikt?"
En ik denk alleen: “Nee, en ik ben een mislukking, en het universum lacht me uit!”

Dan de matcha. Oh de matcha. Het water koken, het poeder wegen, het schuim slaan.
Mijn hoofd zegt: “Je bent een slaaf van je eigen rituelen!”
Mijn hart: “Echt, dit is belachelijk.”
Mijn benen: “Kan iemand me optillen, alsjeblieft?”

En dan het sporten. Mijn lijf weet dat het goed voor me is. Mijn hoofd weigert dat te accepteren.
Elke beweging voelt als een heroïsche strijd tegen mijn innerlijke saboteur.

Ik klaag, ik overdrijf, ik maak mezelf groot drama. En terwijl ik dat doe, begin ik zachtjes te lachen.
Want ja, dit is absurd. En ja, dit corvee werkt.

Dat is het moment waarop ik besef: alles wat ik zo overdreven zielig maak, is juist wat me kracht geeft.
Het corvee is geen vijand, het is mijn superkracht in vermomming.

Het zielige ik vs. het machtige ik

Natuurlijk protesteerde mijn innerlijke ik:
Ik faal, ik ben niet goed genoeg want ik kan niet eens normaal functioneren.

Ik voelde de spanning in mijn schouders, het gewicht in mijn borst, de benen loodzwaar.
Het protest klonk overdreven dramatisch — en dat was het ook.
Maar ergens voelde ik ook een mini-aha: misschien hoeft het niet leuk te zijn, misschien hoeft het niet spontaan.
Misschien is het gewoon mijn corvee — en dat geeft me controle.

Dankzij inzichten uit The Courage to Be Disliked begon ik te begrijpen: verantwoordelijkheid nemen geeft vrijheid.
Niet het klagen, niet het vergelijken met anderen.
Juist het erkennen: dit is wat ik nodig heb om rustig en effectief te zijn.

Waarom corvee werkt: wetenschap en coaching

Voorspelbaarheid en herhaling hebben een diep kalmerend effect op ons zenuwstelsel.
Elke routine die ik bewust uitvoer, vermindert de mentale belasting: mijn hersenen hoeven minder beslissingen te maken, er is minder chaos, minder prikkels.
Mijn prefrontale cortex kan helder blijven denken, terwijl het limbisch systeem minder overlevingsalarm slaat.

Cognitieve biases zoals confirmation bias en negativiteitsbias versterken het drama in je hoofd, maar routines bieden een tegengif: voorspelbaarheid en herhaling reguleren het brein, verminderen stress en geven een gevoel van controle.

• Ochtendwandeling: ritme van stappen + buiten zijn → focusverschuiving, stressreductie, spieren ontspannen.
• Journallen: vaste vragen → gedachten ordenen, cognitieve ruis verminderen, overzicht creëren.
• Brood bakken / matcha / zondags uitchecken: tastbare, zintuiglijke momenten van zelfzorg → gevoel van stabiliteit en rust.

Wetenschappelijk gezien helpt dit de prefrontale cortex om helder te blijven en cognitieve rust te ervaren.
Voor mij voelt het alsof ik mijn interne chaos in kleine vakjes sorteer, en dat mijn brein eindelijk ademruimte krijgt.
Zoals ik ook in mijn geluksrecept beschrijf: kleine rituelen brengen focus, rust en kracht.

De magie van het alledaagse

Sindsdien kijk ik anders naar mijn routines.

• Het ochtendritueel: geen verplichting, maar een mini-reset voor mijn zenuwstelsel.
• Sporten: haat-liefde, maar reguleert mijn stemming en geeft energie.
• Wandeling/journallen: tastbare momenten van aandacht, waar ik actief rust kies.

En ja, ik klaag nog steeds af en toe, met een flinke dosis sarcasme:
“Oh nee, alweer matcha maken, mijn leven is verwoest!”
Maar ondertussen besef ik dat dit corvee juist mijn macht geeft.
Een engelenkoor zou kunnen fluisteren: “Ja, precies dit is goed voor je, doe maar gewoon.”

Mini-oefening: geef betekenis aan je corvee (max. 5 min)

1. Kies één routine die je vaak als verplicht ziet (koffie zetten, wandelen, journallen, afwas).
2. Sta er bewust bij stil: voel de beweging, ruik, hoor, zie de kleine details. Bijvoorbeeld: aroma van koffie, ritme van stappen, geluid van stromend water.
3. Verander je innerlijke dialoog: zeg niet “ik moet dit”, maar “ik kies hier bewust voor, en dit geeft me rust en controle.”

Vijf minuten. Absurd hoe snel zo’n kleine shift je humeur kan veranderen.

Dus ja, mijn corvee is mijn macht.
Ik klaag er soms over, ik overdrijf (“mijn leven is verwoest, alweer matcha”), maar ondertussen voel ik dat het juist dit corvee is dat me laat functioneren, ontspannen en zelfs een beetje gelukkig.

Misschien lach je om jezelf terwijl je je eigen dagelijkse corvee doet.
Misschien realiseer je je dat het helemaal niet zielig is, maar een mini-overwinning op de chaos van het leven.

Wil je dit soort inzichten vaker ontvangen?
Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief, waar ik tips deel om je dagelijkse rituelen betekenis te geven en zo kleine geluksmomenten te creëren — precies zoals ik beschrijf in mijn geluksrecept.