Misschien is het niet je brein dat stuk is, maar saboteer jij jezelf...

Misschien is het niet je brein dat stuk is. Misschien is het gewoon je leven dat je zachtjes, dag na dag, onderuit haalt.

Dat besef kwam bij mij niet in een helder, verlichtend moment. Het kwam terwijl ik op YouTube zat, half verveeld, half op zoek naar iets wat me uit mijn hoofd kon trekken. Jordan Peterson zei iets wat me in eerste instantie vooral irriteerde: “Misschien is je depressie geen psychologisch probleem, maar een reactie op het feit dat je leven kut is.” Pardon?

Het bleef hangen. Het wroette. Het etterde. En op een gegeven moment, toen ik eerlijk genoeg was om echt naar mijn eigen leven te kijken, begon het pijnlijke besef te dagen: Misschien heeft hij een punt.

De eerste stap: keiharde eerlijkheid

Ik begon niet met grote, heldhaftige daden. Mijn eerste stap? Mijn man vragen of hij met me wilde sparren. Ik legde hem mijn gedachten voor: “Zou het kunnen dat ik zelf verantwoordelijk ben voor hoe ik me voel? Dat mijn depressieve periodes deels voortkomen uit hoe ik mijn leven leid?”

Zijn antwoord was niet wat ik wilde horen, maar wel wat ik nodig had. Hij zei niet dat het míjn schuld was, maar hij begreep wel waarom ik dat dacht. Dat duwtje was genoeg om de spiegel echt op te tillen en mezelf af te vragen: Leef ik echt het leven dat bij mij past? Of ben ik het zelf die dit saboteert?

Wat voor mij écht het verschil maakte

Twee dingen trokken me langzaam uit dat donkere gat:

1. Wekelijks inchecken met mijn man. Eerlijk zijn over hoe het gaat, wat er speelt, en wat onze doelen zijn. Samen reflecteren, samen groeien.
2. Sporten. Niet om af te vallen. Niet om er beter uit te zien. Maar puur als uitlaatklep voor wat ik voel. Mijn lichaam in beweging zetten, zodat mijn hoofd wat rust krijgt.

Omdat mijn energie fluctueert, maakte ik al snel een wekelijkse habit-tracker waarin ik kon bijhouden wat me wel / niet was gelukt. Deels om patronen te herkennen, maar ook om keuzes en prioriteiten makkelijker te kunnen stellen!

Het hardnekkigste misverstand

“Stel je niet zo aan.” Of: “Iedereen heeft weleens een slechte dag.”

Ja, iedereen heeft slechte dagen. Maar laat me je dit vertellen: wat jij een slechte dag noemt, zou voor mij soms een prima dag zijn. Depressie is geen aanstellerij. Het is niet even een dipje. Het is wakker worden met een lichaam dat voelt alsof het door een vrachtwagen is overreden. Het is de strijd tegen intrusieve gedachten die fluisteren dat het misschien beter zou zijn om er niet meer te zijn. Dat is geen zwakte. Dat is overleven.

De moeilijkste stap? Uit bed komen

Het klinkt belachelijk simpel, maar voor mij is het elke keer weer het moeilijkst. Toch heb ik een manier gevonden om het draaglijker te maken: ik sta iets eerder op dan nodig. Geen haast, geen stress. Gewoon ik, een kop thee, een boekje en een kat op schoot. Rustig wakker worden, mezelf herinneren waarom ik opsta en wat ik die dag wil doen.

Het lichaam liegt niet

Hoe beter ik voor mezelf zorg, hoe veerkrachtiger mijn brein is. Slaap, voeding, beweging—het zijn geen magische oplossingen, maar ze vormen wel de basis. Als ik dat verwaarloos, glij ik sneller terug.

De grootste leugen die ik mezelf vertelde

“Ik ben het niet waard.” Die gedachte zat diep, verstopt onder lagen van succes, humor en schijnbaar vrolijk zijn. Elke dag herinner ik mezelf eraan dat de gezonde versie van mij aan het stuur zit. Dat ík ertoe doe. En dat ik mijn eigen geluk waard ben.

Sociale steun—maar dan écht

Het lastige van depressie? Mensen zien vaak niet wat er speelt. Ik kan lachen, grapjes maken, het leven van het feestje lijken, terwijl ik vanbinnen aan het breken ben. En ja, er zijn mensen geweest die vonden dat mijn depressie vooral lastig voor hen was. Maar ik leer steeds beter om ruimte te maken voor de mensen die me écht steunen, ook als ik even niet kan geven.

Hoe ik mezelf scherp houd

Nu focus ik op de basics:

• Gezond eten.
• Minstens drie keer per week sporten.
• Wandelen in de natuur.
• Wekelijks een sociale afspraak, hoe klein ook.

En nu jij!

Wees eens radicaal eerlijk tegen jezelf. In hoeverre saboteer jij je eigen geluk? In hoeverre leef jij het leven dat écht bij je past?

Het antwoord kan pijnlijk zijn. Maar het is ook het begin van verandering. Want pas als je eerlijk durft te kijken, kun je beginnen met het bouwen van een leven dat jou niet kapotmaakt, maar juist heelt.