De brief die ik bijna niet durfde te sturen – over intuïtie, keuzes en innerlijk geluk

Ik heb er een handje van om in het moment iets te doen of te zeggen, puur op onderbuikgevoel.
Dat gevoel is moeilijk te omschrijven. Het zit ergens tussen mijn borst en mijn buik — een soort zachte, innerlijke druk, die zegt: “doe dit.”
Niet luid, niet duwend.
Meer als een subtiele aantrekkingskracht van binnenuit.

Laatst gebeurde het weer.
Ik zat aan tafel met een kop thee die allang koud was geworden en voelde ineens dat ik een brief moest schrijven aan een vriendin. Geen verjaardagskaart, geen luchtige app.
Een echte brief. Uit mijn hart.

Nog voordat mijn hoofd het kon bevragen, waren mijn handen al begonnen te schrijven.
Woorden stroomden vanzelf — over wat ze voor mij betekent, hoe dankbaar ik ben voor haar aanwezigheid, voor de manier waarop ze luistert zonder te oordelen. Over hoe trots ik op haar ben en met liefde naar haar luister.
Ik voelde tijdens het schrijven hoe mijn borst zich afwisselend vulde met warmte en spanning. Alsof ik iets openlegde wat normaal veilig binnenin blijft.

Toen de brief af was, kwam het moment waarop mijn hoofd zich ermee ging bemoeien.
“Moet je dit wel sturen?”
“Is het niet te veel?”
“Straks vindt ze het maar raar.”

Die stemmen ken ik goed.
Ze klinken rationeel, verstandig zelfs, maar onder de oppervlakte voel ik altijd iets anders: angst.
De angst om te laten zien hoe belangrijk iemand voor me is, want wat als dat niet wederzijds is?

Toch besloot ik de brief te posten.
En geloof me — ik heb me een partijtje worteltjes zitten zweten tot ik wist dat ze hem gelezen had.

Wat er vanbinnen gebeurt

Die spanning die ik voelde, is iets wat ik bij veel mensen herken — dat dunne koord tussen intuïtie en angst.
We voelen iets kloppen, maar het hoofd wil zekerheid.
Wetenschappelijk gezien speelt hier iets fascinerends: onze intuïtie is niet zomaar een vaag gevoel. Ze is diep verankerd in ons lichaam.

Onderzoekers spreken over interoceptie — het vermogen om signalen uit ons eigen lichaam waar te nemen.
Je hartslag, ademhaling, spierspanning, temperatuur: je zenuwstelsel registreert continu duizenden subtiele prikkels.
Wanneer iets “goed voelt”, komt dat vaak doordat die lichamelijke signalen een patroon vormen dat we eerder als veilig, kloppend of betekenisvol hebben ervaren.
Je lijf herkent iets sneller dan je brein het kan verwoorden.

Dat maakt intuïtie niet mystiek, maar juist biologisch.
Het is het samenspel van ervaring, geheugen en lichaamssensatie — een soort razendsnel intern feedbacksysteem.
En toch is het niet altijd makkelijk om erop te vertrouwen, juist omdat het zich niet laat uitleggen.

Mijn hoofd wilde bewijs, mijn intuïtie bood alleen een gevoel.
En dat gevoel vroeg om vertrouwen zonder garantie.

De keuze om te luisteren

Toen ik de brief uiteindelijk opstuurde, voelde dat tegelijk bevrijdend en kwetsbaar.
Ik had mijn hart op papier gelegd en dat hart zat nu — letterlijk — in een envelop onderweg naar iemand anders.

En toch, op een dieper niveau, voelde ik rust.
Omdat ik trouw was gebleven aan wat ik voelde, in plaats van aan wat ik dacht dat verstandig was.

Een paar dagen later belde mijn vriendin.
Ze had de brief gelezen — meerdere keren zelfs.
Ze kende de woorden bijna uit haar hoofd.
En terwijl ze sprak, hoorde ik iets in haar stem dat ik niet vaak hoor: intense ontroering, zachtheid, dankbaarheid en trots.

In dat moment wist ik weer waarom het zo belangrijk is om te luisteren naar dat zachte weten.
De brief was niet alleen een cadeautje voor haar, maar ook een bevestiging voor mij.
Dat intuïtie pas betekenis krijgt wanneer we haar volgen met daden.

Waarom het zo werkt

Psychologen beschrijven dit als congruentie — het moment waarop wat je voelt, denkt en doet in lijn komt.
Wanneer we iets doen dat echt klopt met ons binnenste, kalmeert ons zenuwstelsel.
De spanning van tevoren is eigenlijk de wrijving tussen authenticiteit en zelfbescherming.
Ons brein probeert ons te behoeden voor risico’s (“wat als dit fout gaat?”), terwijl het hart verlangt naar verbinding.

Het bijzondere is: zodra die congruentie er wél is, ervaren we een diepe vorm van rust en voldoening.
Neurobiologisch gezien maakt je lichaam dan meer oxytocine aan — het zogeheten ‘verbinding’-hormoon.
Het zorgt voor ontspanning, vertrouwen, een gevoel van nabijheid.
Niet gek dus, dat dat gesprek met mijn vriendin voelde als een opluchting in elke vezel van mijn lijf.

En wat ik sindsdien ben gaan beseffen, is dat dit ook iets zegt over geluk.
Niet het geluk van grootse momenten of perfecte dagen,
maar het stille, duurzame soort — het gevoel dat je leven klopt, omdat jij klopt met jezelf.

Onderzoek binnen de positieve psychologie laat zien dat authenticiteit en welzijn sterk met elkaar verbonden zijn.
Mensen die regelmatig handelen vanuit hun waarden en intuïtieve weten, rapporteren meer levensvoldoening en minder stress.
Het is alsof je zenuwstelsel steeds even kan uitademen: “Ja, dit is goed zo.”

Geluk, ontdekte ik, groeit niet uit het najagen van zekerheid, maar uit het volgen van die innerlijke afstemming.
Elke keer dat ik luister naar mijn gevoel, kies ik — soms onbewust — voor een vorm van zelfgeluk.

De beloning van trouw zijn aan gevoel

Sinds die brief doe ik het (weer) vaker. 
Niet altijd met woorden, soms met kleine gebaren — een berichtje, een aanraking, een blik.
Het zijn momenten waarop ik dat onderbuikgevoel volg, ook al zegt mijn hoofd: “wacht nog even.”

En elke keer gebeurt hetzelfde: de verbinding verdiept.
Niet omdat ik iets “goed” doe, maar omdat ik eerlijk ben over wat ik voel.
Dat is misschien wel de grootste beloning van intuïtief handelen:
dat het leven er voller van wordt, echter, betekenisvoller — en ja, gelukkiger.

Luisteren naar het zachte weten

Intuïtie is geen zweverig kompas.
Het is het stille weten van je lijf, gevormd door ervaring, gevoed door gevoel, gedragen door eerlijkheid.
Ze fluistert waar je naartoe mag bewegen — en vraagt alleen maar dat je luistert, ook als je hart nog een beetje trilt.

Misschien herken jij dat ook: dat zachte weten dat zich aandient, net onder de ruis van gedachten.
Wat zou er gebeuren als je er vandaag één keer naar luistert — zonder bewijs, zonder plan, gewoon omdat het goed voelt?
Wie weet is dat precies het moment waarop je je iets lichter, rustiger, gelukkiger voelt.

Wil je die innerlijke signalen beter leren herkennen — en begrijpen hoe je intuïtie, zenuwstelsel en geluk met elkaar verweven zijn?
Dan nodig ik je van harte uit voor mijn webinar over intuïtie en betekenisvolle keuzes.
We duiken samen in de wetenschap én de zachtheid van luisteren naar jezelf.