Irene aan het woord
Irene Cairo - Vree
Irene aan het woord
2 min

Zelfacceptatie zonder stilstand: hoe je groeit door jezelf te zijn

2 min

Ik ging van therapie naar therapie. Gooide coaching eroverheen, las boeken, maakte oefeningen, plakte affirmaties op spiegels en herhaalde zinnetjes tot ik ze zelf bijna geloofde. En toch: het kwartje over zelfliefde en zelfacceptatie bleef hangen.
We hadden het erover, direct en indirect. Het zat in de gesprekken, in de stiltes ertussen, in de tranen en in het lachen door de tranen heen. Maar de dominostukjes wilden niet vallen.

Tot die ene sessie. Haptonomie. Mijn therapeut vroeg me alleen maar te voelen. Te zijn. En ergens daar — tussen de ademhalingen door, tussen mijn schouders die eindelijk iets zakten en het inzicht dat ik helemaal niet gerepareerd hoefde te worden — daar begon het kwartje te schuiven.
Ik was niet kapot. Er was niets mis met mij. Wat er mis was, was hoe ik naar mezelf keek. En dat besef veranderde alles.

Zelfacceptatie is voor mij het volledig erkennen van wie je bent — niet alleen in het nu, maar ook in je verleden en in je toekomst. Het betekent niet dat je alles aan jezelf moet toejuichen, of dat je geen verlangen mag voelen om iets te verbeteren. Het betekent dat je jezelf niet langer afwijst.
Je karakter, je stemming, je lichaam, je hoofd: het hele plaatje mag er zijn. En pas als dat mag bestaan zonder oordeel, ontstaat er ruimte. Ademruimte. Leefruimte.

Toch lijkt het woord 'zelfacceptatie' vaak verward te worden met 'berusting' of 'opgeven'. Alsof het een halt toeroept aan elke ambitie. “Als ik mezelf accepteer, dan moet ik stoppen met groeien.” Maar dat is een misvatting.
Zelfacceptatie is geen eindpunt. Het is je vertrekpunt.

Neem mijn lichaam. Jarenlang voelde ik me er ongemakkelijk in. Gevuld met meer dan alleen mijn rugzak, bekeken en vaak ook afgekeurd. Niet omdat ik iets verkeerds deed, maar puur omdat ik niet maatje 32 had.
Ik veroordeelde mezelf minstens zo hard als de buitenwereld dat deed — misschien nog wel harder.

Tot ik op een dag echt begreep: hoe anderen mij zien, zegt meer over hún normen en waarden dan over mijn waarde als mens. En dat overeten, jarenlang, een manier was om overeind te blijven in een leven dat op momenten te zwaar voelde om nuchter doorheen te moeten.
Pas toen ik kon erkennen dat dit lichaam me áltijd heeft gedragen, zelfs in die zware tijden — pas toen kon ik het gaan accepteren. Niet omdat het perfect is, maar omdat het van mij is. Omdat het zoveel méér is dan een maat.

En vanuit die acceptatie kon ik ook iets nieuws toelaten: dat ik wíl sporten, gezond wil eten, goed voor mezelf wil zorgen — niet om te veranderen wie ik ben, maar omdat ik mezelf dat waard vind.
Zelfacceptatie betekent dus niet: stil blijven staan. Het betekent: ophouden met jezelf afwijzen terwijl je onderweg bent.

Voor de een werkt dat via affirmaties. Voor de ander via cacao ceremonies, cold plunges of coachsessies. Wat werkt, verschilt. Voor mij begon het pas echt te bewegen toen ik leerde bouwen aan zelfrespect. Dat werd mijn fundament.
En dat fundament gaf ruimte aan mildheid, nieuwsgierigheid, én aan persoonlijke groei.
Maar ja — daar kom je dus alleen achter door het te doen. Door te proberen, te voelen, te falen en opnieuw te kiezen. En door geduld te hebben. (Ja, ook met jezelf.)


Praktische tip:
Observeer jezelf deze week eens met nieuwsgierigheid in plaats van kritiek. Niet: “Waarom lukt dit me niet?” maar: “Wat heb ik nu eigenlijk écht nodig?”

Reflectievraag:
Als je jezelf vandaag volledig zou accepteren — lichaam, hoofd en hart — wat zou je dan anders doen?

Webinar-uitnodiging:
Zelfacceptatie is geen eindstation, maar een van de belangrijkste ingrediënten in mijn geluksrecept. En laat dat nou precies zijn waar ik binnenkort een webinar over geef.

Op een maandagavond (ja, bewust níet op een drukke zondag) neem ik je mee in hoe je jouw persoonlijke geluksrecept kunt samenstellen — met ruimte voor gevoel, zelfrespect én groei.

Wil je erbij zijn? Houd me in de gaten of meld je alvast aan via deze link — ik kijk ernaar uit je daar te zien.

Reacties